Ya Hürriyet Ya Ölüm…

Başörtülü Müslüman kadınları ve Kürtleri, fıtratım gereği mazlumların halayının bir parçası olduğum ve zulmeden hükümdarların yanında/yakınında olamayacağım için destekledim, destekliyorum ve tabii desteklemeye de devam edeceğim. Aksinin hayalini dahi kuramam çünkü. Ancak içimde kahrolmakta olan bir yan daha var. Korkarım ki bu hürriyet mücadeleleri, esas hürriyet mücadelesini unutturuyor, başörtülü kız kardeşlere, Kürt kardeşlere ve en nihayetinde ben kardeşe…

Gördüklerim ve okuduklarım ne kadar görmezden gelsem de büyük bir hayal kırıklığına doğru sürüklüyor beni. Büyük hayal kırıklıklarına doğru sürükleniyor çünkü düşünceler ve eylemler.

Başörtüsü mücadelesiyle kadın mücadelesi karıştırılıyor mesela. Bu kadın mücadelesini yüceltirken başörtüsü meselesinin içini boşaltıyor. Öte yandan başörtülerinin üzerine, bana hep hapishane mektuplarındaki “görülmüştür” damgasını hatırlatan “vakko” markaları basılıyor ve direniş usul usul bir kaybedişe doğru sönümleniyor.

Kürtler, Türk milliyetçiliği ve ırkçılığına karşı mücadele ederken ya kendi “milli şuur”larının kıskacında karşı milliyetçilik buhranlarına yakalanıyorlar ya da aynen Türkler gibi hiç yaşamadıkları ve yaşamayacakları Avrupalı aydınlanma sürecini yaşamış gibi yaparak öğlenleri eylemde akşamları da barlarda hiçle çarpıp hiçle bölüyorlar bilinçlerini.

Her söz, her hareket, her bir mimik gösteriyor ki hürriyetten anladığımız, sıradan bir Rönesans aydınının anladığından farksız. Yani bir milyon devrim yapıp bir milyon firavun devirsek, kurtulamayacağız mahpusluktan, kölelikten. Çünkü bedenler özgürleşirken zihinler çok daha karanlık hücrelerde bırakılıyor. Hiçbir zaman Katolik olmayan insanlar, hürriyetperestlik sevdasıyla Protestanlaşmak için çırpınıyorlar. Oysa sadece tek bir gerçeği vardır yaşamın ve o da ölümdür aslında, hürriyet değil…

Ve “bu sözler için çok erken, dilimizi konuşamıyoruz, eğitim alamıyoruz” derken içeriden bir ses, başka bir ses karışıyor söze ve “Aksine, artık çok geç…” deyiveriyor.